Interview met de man onder de pet
Hoe zie je eruit zonder kostuum, bril en pet?
De Zingende Postbode kennen we onder de naam Jacob Kooimans. Is dat je echte naam?
Nee, in het dagelijks leven ben ik Janek Keizer.
Hoe lang doe je dit werk al?
In 2006 deed ik mijn allereerste officiële Zingend Telegram. Daarvoor deed ik ook al iets soortgelijks, maar noemde ik het nog niet zo.
Sloeg dat meteen aan?
Bij de ontvanger sloeg het zeker aan, maar bij mezelf niet. Ik was doodzenuwachtig en vroeg me af of ik gek geworden was om bij wildvreemde mensen in huis te gaan staan zingen. Ik had ook veel last van angst en schaamte.
Toch ben je ermee doorgegaan?
Ja, ik voelde een soort inwendige drang om door te zetten. Bij elk optreden wat daarna volgde merkte ik het enthousiasme van de toeschouwers. Ook de ‘stiekeme’ samenwerking met de opdrachtgever, de voorbereiding van de act en het uiteindelijke verrassingseffect op het feest gaven mij veel voldoening. Vanaf toen heb ik besloten om alle angst en onzekerheid in de ogen te kijken. Dat heeft me in de loop der jaren veel opgeleverd.
Heb je een opleiding gedaan?
Na de middelbare school heb ik lerarenopleiding Frans en Engels gedaan. Ik had geen idee wat ik wilde en merkte al snel dat ik, in ieder geval voorlopig, niet het onderwijs in wilde. Toen ik mijn diploma kreeg ben ik als gids en receptionist aan de Cöte d’Azur gaan werken. Na 3 jaar had ik het toerisme wel gezien. Daarna probeerde ik van alles uit via uitzendbureaus. Uiteindelijk ben ik in de horeca gaan werken.
Hoe ben je tot zingen en acteren gekomen?
Tijdens die horeca periode kwam ik al snel tot de conclusie dat dit een tijdelijke oplossing moest zijn. Ik was inmiddels de 30 gepasseerd en voelde een enorme druk om mijn ruimte in de wereld in te nemen. Ik had alleen geen idee hoe ik dat aan moest pakken en wist echt niet meer waar ik heen moest met mezelf. Best een heftig en een eenzaam proces. Het was een cruciale periode in mijn leven. Godzijdank kwam ik via via terecht bij mijn ‘zangmoeder’. Zij had haar carrière als operazangeres vaarwel gezegd om mensen puur vanuit zichzelf en zonder ego toestanden te laten zingen. Behalve vroeger een beetje in de kerk, had ik nog nooit gezongen. Door haar rigoureuze aanpak, maar in een veilige setting, stond ik binnen no time, onder begeleiding van een pianist, in mijn uppie voor een groep te zingen. Ik herinner me dat nog als de dag van gisteren. Ik vond het vreselijk eng, maar na afloop was ik boven mezelf uitgegroeid. Ik was helemaal verkocht en sindsdien ben ik er nooit meer mee gestopt.
Hoe is dat toen verder gegaan?
Stapje voor stapje kroop ik uit mijn schulp. Zingen bleek heel therapeutisch te werken. Je gaat er namelijk van alles bij voelen. En niet alleen maar aangename gevoelens. Zo ben ik gelijktijdig op het pad van persoonlijke ontwikkeling terechtgekomen en heb mezelf min of meer binnenstebuiten gekeerd. Van het een rolde ik in het ander en deed ik o.a. clownstrainingen, spel- en acteercursussen en begon ik voorzichtig mezelf voor publiek uit te proberen. Het was een hele autodidactische weg.
